مهمترین اشتباهات مردان حین رابطه جنسی با همسرانشان

1-  اینکه فقط در تختخواب به دنبالش باشید! بعد از یک روز طولانی و خسته ‌کننده، وقتی با هم روی ملحفه‌ها می‌غلتید، اگر از قبل هیچ پیش‌درآمدی نبوده باشد، احتمال اینکه وارد اتفاق اصلی شوید بسیار کم است. دنبال کردن همسرتان یک کار تمام‌وقت است. زن‌ها خیلی دوست دارند که مردشان دنبالشان باشد و بهترین روش دنبال کردنشان، دنبال کردن فکری است. بگذارید بفهمد که به او فکر می‌کنید و تمایلات‌تان تمام روز متوجه اوست.

2- حرف نزدن و مستقیم عمل کردن: خیلی از مردها به اشتباه تصور می‌کنند که رابطه ‌جنسی حتماً پیش می‌آید. به نظرتان رابطه‌ جنسی بخشی از زندگی زناشویی است، درست است؟ اگر این باور را دارید، باید بیشتر از این جمله ساده که، “عزیزم می‌خوای سکس داشته باشیم؟” تلاش کنید. بااینکه ممکن است تصور کنید که این جمله هیچ ایراد و اشکالی ندارد اما گفتن آن به این شکل آن را یک اجبار نشان می‌دهد. سعی کنید کمی رک‌تر بگویید، “عزیزم، می‌خوامت!”

3- رها کردن خودتان: ممکن است بعد از ازدواج خودتان را رها کنید، به خودتان رسیدگی نکنید و حتی وزنتان بالا برود. خودتان را کامل رها نکنید. بااینکه برگرداندن همه چیز به وضع قبل از مجردی و تبدیل این شکم پر از چربی به شکم شش‌تکه قبل از ازدواج کمی سخت است، اما عجله نکنید. همسرتان شوهری می‌خواهد که از خودش مراقبت کند، از بهداشت عمومی گرفته تا نحوه لباس پوشیدن‌تان و وضعیت‌تان—چه از نظر جسمی، چه فکری و چه روحی.

4- زود رفتن سر کار اصلی: اگر بخواهید زود سراغ اندام اصلی در رابطه‌ جنسی بروید، چه با دست باشد و چه اندام جنسی‌تان، اصلاً ایده خوبی نیست. همسرتان باید قبل از اینکه سراغ آن بروید خوب تحریک شده باشد. روی کل بدن او تمرکز کنید. از نوک سر تا نوک پا. و ذهنش را فراموش نکنید. شده است تابحال درمورد افکارش در این مورد سوال کنید؟

5- نادیده گرفتن کلیتوریس (چوچوله): خیلی از مردها ممکن است تصور کنند که توانایی ارگاسم خانم‌ها به دخول بستگی دارد. بااینکه دخول همراه با لذت است اما راه اصلی برای ارضاء کردن او جای دیگری است.

تنها عملکرد کلیتوریس لذت ‌دهی است. پس هیچوقت آن را نادیده نگیرید. اگر شما یکی از بسیار مردانی هستید که می‌دانید چه می‌گوییم، به کتابخانه رفته و یک کتاب آناتومی پیدا کنید. درمورد بدن او مطالعه کنید و مطمئن باشید که او قدردانتان خواهد بود.

6- فراموش کردن محرک‌های جنسی دیگ: بیشتر زن‌ها نواحی تحریک‌کننده دیگری هم به جز سینه‌ها، نوک‌سینه‌ها و اندام جنسیشان دارند. این سه متداول‌ترین این نواحی هستند که برای مردان حین پیش‌درآمد رابطه‌ جنسی تحریک‌کننده ‌تر هستند اما باید صبر کنید که همسرتان اجازه آن را به شما بدهد. از او بپرسید که چه دوست دارد و بعد چیزی که می‌گوید را به خاطر بسپرید. برای پیدا کردن نواحی تحریک‌ کننده همسرتان وقت بگذارید: گردن، شانه‌ها، پشت، باسن، پاها هم جزء نواحی متداول تحریک ‌کننده در بدن هستند. همیشه یادتان باشد یکی از تحریک‌کننده ‌ترین جاهای بدن او، گوش‌هایش است.

7- دنبال امتیاز بودن: خیلی از مردها می‌خواهند فقط “کمی” به دست بیاورند. باید بفهمید که رابطه‌ جنسی زمانی خوب است که هر دوی شما در آن شریک باشید. سعی کنید در همان لحظه زندگی کنید.

8- اکتشاف نکردن خیالپردازی‌های همسرتان: همه زن‌ها یک روی شهوانی دارند. با اینکه بعضی از آنها نمی‌دانند که این جنبه‌شان کجاست اما تحقیقات نشان داده است که زنان با خیال‌پردازی‌های واضح و آشکار خیلی بیشتر از خیالپردازی‌های رمانتیک تحریک می‌شوند. اگر دوست دارید که همسرتان برای شما “لباس دلخواه‌تان” را تن کند اما او حوصله ندارد، چرا شما نباید چنین کاری برای او بکنید؟

9- اینکه فکر کنید باید مثل یک هنرپیشه فیلم پورنو رفتار کند! یکی از بدترین چیزهایی که ممکن است مردی از همسرش انتظار داشته باشد این است که خیال‌پردازی‌هایی که فقط در فیلم‌های پورنو می‌تواند ببیند را برای او انجام دهد. این واقعیت نیست. او یک شیء نیست، با او مثل یک ابزار رفتار نکنید!

10- اینکه فکر کنید یکبار برای او کافی است. یکبار ارگاسم کامل شده است و کاملاً راضی است، درست است نه اشتباه می‌کنید! خیلی از زنان مثل مردان با یک ارگاسم راضی نمی‌شوند. حتی اگر به ارگاسم شدن دوباره خودتان هم راضی باشید اما باید بدانید که دخول تنها راه ارضا کردن همسرتان نیست. راه‌های دیگری هم برای لذت دادن به او وجود دارد.

البته باید اول مطمئن باشید که به ادامه کار تمایل دارد. مردها ممکن است تصور کنند که اگر ارگاسم بیشتری نصیب همسرشان کنند، معشوق بهتری هستند. اگر او کاملاً ارضا شده باشد و دیگر تمایلی به ادامه کار نداشته باشد، این درست نیست. اگر با این شرایط بخواهید کار را ادامه بدهید آنوقت از جسم او برای ارضاء نفستان استفاده می‌کنید و این اصلاً کار جالبی نیست!

11- اینکه خیلی سریع پیش بروید. کُند پیش بروید. سعی کنید از با هم بودن لذت ببرید. اما اگر زمانتان کم است ممکن است نتوانید اما اگر وقت کافی دارید، عجله نکنید. کند پیش بروید، ریلکس باشید و لذت ببرید!

پرخوری عصبی چیست و چگونه درمان می شود؟

وقتی عصبی، مضطرب و نگران می‌شوید اشتهایتان به خوردن غذا و هله و هوله‌خوری افزایش می‌یابد یا کاملا اشتهایتان نسبت به خوردن هر نوع ماده غذایی از بین می‌رود؟

اگر از آن دسته افرادی هستید که به دنبال استرس، دچار پرخوری عصبی می شوید، ترس از چاق شدن نیز بلافاصله پس از غذا خوردن غیرعادی آزارتان می دهد و به دنبال یافتن راه هایی برای خلاص شدن از عذاب وجدان ناشی از آن هستید، خوب است بدانید که پرخوری عصبی از انواع اختلالات روانپزشکی است که اختلال خوردن نام دارد.

به گفته دکتر امیر حسین جلالی، روانپزشک، اختلالات خوردن انواعی دارد که شامل بی اشتهایی عصبی، پراشتهایی یا پرخوری عصبی می شود. پرخوری عصبی با دوره های مکرر پرخوری که مشخصه آن خوردن بدون کنترل حجمی زیاد از غذا در زمانی کوتاه است و در شرایطی که شخص حس می کند کنترلی بر خوردن خود ندارد، قابل شناسایی است.

این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران در گفت وگو با جام جم می گوید: غیر از این علامت، معمولا این دسته از بیماران در پاسخ به این حجم زیاد از خوردن به رفتارهایی جبرانی برای پیشگیری از افزایش حجم غذای دریافتی اقدام می کنند؛ کارهایی مثل رژیم های سخت، ورزش های سنگین، مصرف موادی که باعث کاهش وزن می شود، استفراغ خودانگیخته و استفاده نابجا از مواد مسهل. البته تفاوت پرخوری در بیماران دچار بی اشتهایی عصبی در کنترل نداشتن این بیماران بر خوردن است.

اختلالی رفتاری، نه ژنتیک

شاید پرسش بسیاری این باشد که اختلال خوردن و به طور خاص، پرخوری عصبی چگونه و تحت چه شرایطی در شخص ایجاد می شود؟

دکتر جلالی در پاسخ می گوید: آنچه مشخص است سهم ژنتیک در ایجاد این اختلال کمتر از دیگر اختلالات روانپزشکی شایع چون اختلال خلقی است و با وجود این که اختلالات خوردن بویژه بی اشتهایی عصبی به اختلالاتی حتی برگشت ناپذیر در مغز منجر می شود، اما اختلال مشخصی در ساختار یا کارکرد مغز که به این وضع منجر شود، هنوز شناخته نشده است، اما به طور کلی باید گفت که در اختلالات خوردن و پرخوری عصبی، اختلالی در رفتار خوردن فرد وجود دارد که طی زمان در اثر عوامل مختلف روان شناختی، اجتماعی و زیستی تقویت شده و ادامه می یابد.به گفته او، عواملی که احتمال پرهیز از غذاخوردن را افزایش می دهد، می تواند ناشی از تاثیر رسانه ها یا گروه های همسالان باشد که به نوعی در تهییج شخص به استفاده از روش های کاهش وزن به منظور رسیدن به تناسب اندام موثر است.

پر خورند، اما چاق نیستند

دکتر جلالی در توصیف نشانه های اصلی پرخوری عصبی در برخی افراد می گوید: بیماران مبتلا به اختلال خوردن دارای اختلال در تصور صحیح از بدن خود هستند، یعنی خود را چاق تر از آنچه هستند، تصور می کنند. به همین دلیل پرخوری در آنها با رفتارهای جبرانی برای پیشگیری از افزایش وزن توام می شود و برخلاف بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی که وزن کمی دارند، تعادلی که میان خوردن و پرهیز از خوردن در این افراد رخ می دهد به وزنی تقریبا طبیعی در آنها منجر می شود.

به بیان دیگر، دوره های پرخوری در این بیماران با وجود ترس از چاقی رخ می دهد، یعنی فرد به دنبال تنش و استرسی که تجربه می کند با خوردن از اضطراب و گاهی غمی که دارد، می کاهد و از آن سو به دنبال این کاهش، دچار احساس گناه و اضطراب می شود. در نتیجه رو به کارهایی می آورد که مانع چاق شدن او شود.

پرخوری عصبی همراه با رفتارهای وسواس گونه

روانپزشکان تاکید می کنند اصولا شیوع اختلالات روانپزشکی چون اختلالات خلقی، اضطرابی و وسواس نیز در بیماران مبتلا به اختلالات خوردن و هم خانواده های آنان بیش از جمعیت عمومی است. به بیان دیگر، وسواس و صفات شخصیت وسواسی چون کمال گرایی به طور رایج تری در میان مبتلایان به اختلال بی اشتهایی عصبی دیده می شود. از آنجا که اختلالات روانپزشکی چون وسواس و اضطراب می تواند به طور همزمان یا به عنوان پیامدی از پرخوری عصبی رخ دهد، درمان این نوع اختلالات اثر مهمی بر درمان اختلال خوردن می گذارد.

مصرف دارو در کنار درمان روان شناختی

درمان اختلالات خوردن کاملا تخصصی است و حتما باید زیر نظر روانپزشک صورت گیرد یعنی روان درمانی بخش اصلی درمان است و در کنار آن مصرف بعضی داروها نیز ممکن است کمک کننده باشد. دکتر جلالی ضمن بیان این مطلب اظهار می کند: اختلالات خوردن می تواند به پیامدهای جدی طبی منجر شود در نتیجه در موارد شدید گاهی بستری بیمار در بیمارستان هم ممکن است ضروری شود، البته این حالت بیشتر در اختلال بی اشتهایی عصبی رخ می دهد.

منبع: جام جم

مصرف زیاد گوشت قرمز یک عامل ابتلا به آلزایمر

نتایج تحقیقات جدید نشان می دهد که مصرف زیاد گوشت قرمز می تواند عامل ابتلا به آلزایمر باشد.

 دانشمندان دریافتند که تجمع آهن که در گوشت قرمز به وفور یافت می شود می تواند موجب آسیب اکسیدان شود که مغز نسبت به آن بسیار آسیب پذیر است.
محققان اظهار داشتند که این امر به نوبه خود می تواند خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش دهد.
جورج بارتزوکیس از دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس اظهار داشت که تحقیقات بیشتر نشان می دهد این بیماری براثر یک یا دو پروتئین که یکی تائو و دیگر بتا آمیلوئید نامیده می شود، ایجاد شده است.
اکثر دانشمندان می گویند که وقتی ما پیر می شویم این پروتئینها یا سیگنال دهی بین عصبها را مختل کرده و یا آنها را از بین می برد.
وی و همکارانش مناطق مغزی هیپوکامپ که به سرعت در اثر این بیماری صدمه می بیند و تالاموس که تا آخرین مراحل صدمه نمی بیند را بررسی کردند. آنها با استفاده از تکنیکهای تصویربرداری از مغز دریافتند که افزایش آهن در هیپوکامپ به صدمه بافتی در این منطقه مرتبط است اما افزایش آهن در تالاموس مشاهده نشد.
بارتزوکیس گفت که اکثر تحقیقات روی تجمع پروتئینهای تائو و بتاآمیلوئید متمرکز شده که موجب شکل گیری پلاکهای مرتبط با بیماری محسوب می شود.
اما وی معتقد است که این مسئله بیشتر به تخریب پروتئین میلین مرتبط است، میلین بافت چربی است که موجب می شود سیگنال های عصبی در امتداد فیبرهایی ارسال شود. تخریب این بافت چرب ارتباطات را مختل کرده و موجب تراکم پلاکها می شود.
محققان به این نتیجه رسیدند که سطح آهن در افرادی که دچار آلزایمر هستند در مغزشان قابل توجه است، اما اندازه گیری میزان آهن در بافت آسیب دیده کار دشواری است.
فناوری ام آر آی استفاده شده در این تحقیق به ما این امکان را می دهد که مشخص کنیم افزایش آهن با صدمه بافت ارتباط دارد.
تجمع آهن در مغز تحت تأثیر تغییر فاکتورهای زیست محیطی چون میزان مصرف گوشت قرمز و مکملهای غذایی آهنی رخ می دهد که زنان استفاده می کنند.
ییماری آلزایمر یک نوع اختلال عملکرد مغزی است که بتدریج توانایی‌های ذهنی بیمار تحلیل می ‌رود. بارزترین تظاهر زوال عقل اختلال حافظه‌ است. اختلال حافظه معمولا بتدریج ایجاد شده و پیشرفت می ‌کند. در ابتدا اختلال حافظه به وقایع و آموخته‌ های اخیر محدود می‌ شود ولی بتدریج خاطرات قدیمی هم آسیب می‌ بینند.